این مقاله در کتاب «شناخت‌نامه‌ی اکبر رادی» به کوشش فرامرز طالبی، نشر قطره، چاپ دوم اسفند۱۳۸۹، صفحه‌ی ۵۵۱ تا ۵۶۸، منتشر شده است.

در این مقاله نگارنده می‌کوشد با کندوکاو ویژگی‌های ساختاریِ نمایش‌نامه‌ی «باغ شب‌نمای ما»، راهی برای تحلیل ویژگی‌های «تئاتر اکبر رادی» بسازد. بررسی ساختار این نمایش‌نامه، نسبت «تئاتر رادی» را با ویژگی‌های تئاتر عامیانه و سنت‌های تئاتری/نمایشیِ ایرانی نیز مشخص می‌کند. بررسی‌های این مقاله پیش‌تر می‌رود: نه فقط نسبت «تئاتر رادی» با سنت‌ها، که نسبت پروژه‌ی کاریِ رادی با مجموعه‌ی پیچیده و منسجمی که تئاتری پویا می‌سازد؛ یک الگوی جدی و ایده‌آلیستی از تئاتر. شرح مسیر حرکت رادی به این سمت و پیچ‌وخم‌ها و گردنه‌های این جاده، موضوع این مقاله‌ست.

این مقاله در ماهنامه‌ی «صحنه»، شهریورماه ۱۳۸۲، شماره‌ی ۳۰، صفحه‌ی ۱۷ ور۱۸، چاپ شده است.

در این یادداشت امید سهرابی درباره نمایش تک‌سالولی‌ها، جزئیات اپیزودهای این نمایش، درهم آمیختگی روایت‌های سه اپیزود، زبان متن و فرم موجود در اجرا می‌گوید.

مجموعه‌ی نقدهای جشنواره‌ی هفدهم تئاتر فجر، منتشرشده در فصلنامه‌ی «کتاب صحنه» شماره‌ی پنج، زمستان۱۳۷۷، شامل پنج نقد کوتاه از جلال تهرانی‌ست.

پنج نقد بر این پنج اثر:

«رستم و سهراب»، کارِ پری صابری

«فرود سیاوش»، کارِ مریم معترف

«شیخونِ زاگرس»، کارِ فرزاد قاسمی‌گودرزی

«سلطان و سیاه»، کارِ علی نصیریان

«برخوانِ هفت‌خوان»، کارِ اکرم قاسم‌پور