این یادداشت به بهانه‌ی شروع اولین دوره‌ی کارگاه‌های متمرکز مکتب‌تهران، در تاریخ ۲۲ تیرماه ۱۳۹۰، بخش تئاتر «روزنامه‌ی شرق»، شماره‌ی ۱۲۹۳ به چاپ رسیده است.
این مقاله در کتاب «شناخت‌نامه‌ی اکبر رادی» به کوشش فرامرز طالبی، نشر قطره، چاپ دوم اسفند۱۳۸۹، صفحه‌ی ۵۵۱ تا ۵۶۸، منتشر شده است.
در این مقاله نگارنده می‌کوشد با کندوکاو ویژگیهای ساختاریِ نمایش‌نامه‌ی «باغ شب‌نمای ما»، راهی برای تحلیل ویژگیهای «تئاتر اکبر رادی» بسازد. بررسی ساختار این نمایش‌نامه، نسبت «تئاتر رادی» را با ویژگیهای تئاتر عامیانه و سنت‌های تئاتری/نمایشیِ ایرانی نیز مشخص می‌کند. بررسی‌های این مقاله پیش‌تر می‌رود: نه فقط نسبت «تئاتر رادی» با سنت‌ها، که نسبت پروژه‌ی کاریِ رادی با مجموعه‌ی پیچیده و منسجمی که تئاتری پویا می‌سازد؛ یک الگوی جدی و ایده‌آلیستی از تئاتر. شرح مسیر حرکت رادی به این سمت و پیچ‌وخم‌ها و گردنه‌های این جاده، موضوع این مقاله‌ست.
متن حاضر به بهانه‌ی نوع داوری مسابقه‌ی SendYourShot -که به جای رأی یک هیأت داوری متمرکز به رأی مستقیم شرکت‌کنندگان مسابقه متکی است- توسط جلال تهرانی، نویسنده و کارگردان تئاتر نوشته شده است.
این مقاله، پدیده‌ی «داوری هنری» را در مرتبه‌های شمایل (آیکون)، گزاره (نمایه) و نماد (سمبل) بررسی می‌کند، و سیری را که «داوری» در این مرحله‌ها طی می‌کند تا تبدیل به اسطوره شود: مرتبه‌ای که در آن، «داوری‌کردن» بر «داورْ» مقدم می‌شود. این‌جاست که می‌توانیم ویژگیهای اسطوره‌ایِ داوری را برشماریم. مثلا، در نسبت این پدیده‌ی اسطوره‌ای شده (یعنی داوری)، با زمان، با اجتماع، با اعتبارات صوری و نمادین‌ش کاوش کنیم. و عایدی‌ای که نتایج این شکل از داوری (داوریِ به‌کار گرفته‌شده در این مسابقه) برای برگزیدگان‌ش دارد.
