به نقل از تئاترمانیا، چند وقتی است که تئاتر آخر بازی که بر پایه نمایشنامه آخربازی ساموئل بکت اجرا میشود، به روی صحنه رفته است. این تئاترکه تا اواسط ماه آینده میلادی(مارچ ۲۰۲۳) به اجرا ادامه خواهد داد، توجهات زیادی را به خود جلب کرده است. بخصوص این توجهات معطوف بازیگر نقش هم، جان داگلاس تامپسون، شده است.
تامپسون ۱۲ سال قبل تئاتر شاه لیر را در آمریکا به روی صحنه برد. در آن اجرا وی نقش کنت و ایروین نقش احمق را بازی میکرد. ایروین در این نمایش نیز تامپسون را همراهی کرده و نقش کلاو را بر عهده گرفته است.
به گفته خبرنگار تئاتر مانیا، دیان اسنایدر، بازی تامپسون ویژگی در خود دارد که با اینکه در تمام طول نمایش او روی صندلی نشسته است اما نگاه ها را مجذوب خود می‌کند.
سوال اول وی نیز از تامپسون در همین موضوع است. او می‌پرسد ۹۰ دقیقه نشستن بر روی صندلی و دیالوگ گفتن چه چالش هایی با خود به همراه داشته است؟ تامپسون در جواب میگوید که «من همیشه نقش هایی را بازی کرده ام که حرکات فیزیکی زیادی با خود به همراه داشته است و از این موضوع استفاده می‌کردم تا بیشتر به نقش راهنمایی شوم. اما هم برعکس همیشه روی صندلی است. این موضوع درست است که چالش برانگیز است اما جذاب نیز هست»
تامپسون در جواب سوال اسنایدر که از عینک وی در طول اجرا می پرسد، میگوید: « من از طریق عینک هیچی نمیدیدم. ما عمدا این تمهید را اندیشیدیم و در تمرینات آن را امتحان کردیم تا من بتوانم در طول اجرا از تمام حواس دیگرم غیر از بینایی کمک بگیرم. چالش دیگر این بود که من همیشه میتوانستم حضورم را با نگاه تماشاگران بهبود ببخشم. اما با این عینک دیگر این کمک را نداشتم. اما خب هم نیز همین طور است. او نیز نمی‌بیند و فلج است. به همین ترتیب هر لمس، هر بو و هر صدایی وی را تحریک می کند و برایش مهم است. درست است که بازی این نقش با این شرایط سخت است اما من خوشحالم که این روش را برای نزدیک شدن به هم استفاده کردم»
سپس اسنایدر از او می‌پرسد آیا روش نزدیک شدنت به نقش هم با روشی که در نمایشنامه شکسپیر به کار بردی متفاوت بود؟ تامپسون در جواب میگوید: «به طور کلی نه! بازیگری بازیگری است. برای من مهم این است که در هر نمایش رابطه شخصی با نقش بسازم. در آخربازی ما سعی کردیم که خانواده‌ای بسازیم. خانواده‌ای که با فضای بیرون از خانه‌شان باید سازگار شوند. فضایی مانند کووید که به نوعی آن ها در خانه قرنطینه شده اند. این جالب است که هر چه می‌گذرد نمایشنامه سورئال بکت واقعی تر میشود.»
