اِریک جِنسِن و کریستا رودریگز هم در تئاتر جدید آنتونی مک کارتن نقش آفرینی می کنند
دیوید گوردون از تئاتر مانیا فیلم، تئاتر یا رمان هایی که ملاقاتی خیالی بین دو شخصیت تاریخی را نشان می دهند را به هله هوله تشبیه می کند. وی معتقد است در چنین آثاری، نویسنده افکار خودش را از زبان افرادی بیان می کند که حتی در صورت ملاقات، چنین صحبت های رفیعی در مورد زندگی، هنر یا سیاست رد و بدل نمی کردند. گوردون آخرین اثر آنتونی مک کارتن به نام «همکاری» را در این دسته قرار می دهد.
مک کارتن مکالمات خیالی اندی وارهول (پل بتانی) و ژان میشل باسکیا (جرمی پوپ) را در حالی به تصویر می کشد که اولی رو به افول و دیگری در آغاز درخشش است. آشنایی این دو هنرمند از زمانی آغاز می شود که به توصیه ی مدیر هنری اشان برونو بیشفبرگر (اریک جنسن) نمایشگاه مشترکی برگزار می کنند. وارهول در ابتدا علی رغم سبک متفاوت، باسکیا را رقیب خود می بیند اما در طول دو ساعت نمایش، این دو شخصیت تاریخی تبدیل به دو دوست نزدیک می شوند.
پرده ی اول به سبک نویسنده های خام نوشته شده و پر از حرف و توصیف است. وارهول دوربین را به سمت باسکیا می گیرد و اطلاعات مهمی از او استخراج می کند و سپس، جای دو هنرمند عوض می شود. گوردون معتقد است علی رغم بازی جاندار دو بازیگر، دیالوگ های سنگین و کارگردانی کرخت، این پرده را خسته کننده کرده.
کنش حقیقی بعد از زمان استراحت وارد کار می شود. سه سال گذشته و دو هنرمند همکاری های زیادی با هم داشته اند. در این میان، عشق افلاطونی ای هم بین شان شکل گرفته. حالا باسکیا هنرمند معروفی شده و پول حاصل از نقاشی های گران قیمتش را یا در یخچالش نگه می دارد یا صرف خرید هرویین می کند و وقتی دوست دختر سابق باسکیا (کریستا رودریگز) خبر بدی برایش می آورد، همه چیز از کنترل خارج می شود. به توصیف گوردون، این صحنه هم مثل صحنه ی قبل مضحک است اما تماشای درگیری بتانی و پوپ با احساسات شان می تواند بیننده را جذب کند.
در طول این نمایش، وارهول دمدمی، غمگین و مضطرب تصویر شده، در حالی که شور و اشتیاق باسکیا در صحنه ی اول به تدریج جای خود را به خشم و دل شکستگی می دهد. پوپ و بتانی تمام تلاش شان را برای جذابیت این کار کرده اند و کوی ارماه سعی کرده کار را طوری کارگردانی کند که سرگرم کننده باشد. اما به نقل از گوردون، همکاری هم مثل کار دیگر مک کارتن، «صدای زیبا»، که این فصل به برادوی رفته، در ذهن مخاطب نمی ماند و درخور میراث دو هنرمندی که نمایش داده، نیست.
افتتاحیه این تئاتر به دلیل ابتلای یکی از اعضای آن به کرونا ویروس، از ۲۰ دسامبر به ۲۶ دسامبر موکول شد و هم اکنون در سالن فریدمن برادوی روی صحنه است.
قبلا نیز در شروع این تئاتر خبری در موردش کار کرده بودیم، که می توانید این خبر را اینجا بخوانید
مکتب تهران را در تلگرام دنبال کنید
