تئاتر بعد از کووید، قسمت اول:

 جشنواره‌ی ۲۰۲۲ تئاتر آوینیون در جستجوی جادوی تئاتر و عصیان‌های فلسفی

تئاتر امیررضا کوهستانی در جشنواره تئاتر آوینیون حضور یافت.

جشنواره‌ی تئاتر آوینیون در سال ۲۰۲۲ در حالی برگزار شد که دو سال پاندمی کووید مردم را از مواجهه‌ی زنده با تئاتر دور کرده بود و جنگ روسیه و اوکراین نشان می‌داد که تصویر سابق دنیا در حال تغییر است. اما به نقل از مایا میرزون از تئاتر تایمز، در میان آثار متعدد این جشنواره، از جمله «در سفر» امیررضا کوهستانی و «شیر» بشر مورکس، تعداد اندکی این واقعیت را بازتاب می‌دادند.

می‌توان گفت که آوینیون ۲۰۲۲ از دیدگاه «تئاتر در برابر سیاست» دفاع می‌کرد و اولیویر پای، که در جولای ۲۰۲۲ از مقام کارگردان هنری آوینیون کناره‌گیری کرد، تم اصلی «روزی روزگاری» را برای جشنواره برگزید تا به دیدگاه اصلی ژان ویلار در ۱۹۴۷ ادای دین کند. به این منظور، او نسخه‌های جدیدی از تئاتر کلاسیک غرب، از جمله «ایفیژنی» آن ترون و «توفان» آلساندرو سرا را در برنامه‌ی جشنواره گذاشت.

از بین تمام آثار جشنواره، اثر بدیع اولیویر پای به نام «جوانی سرفراز من» را می‌توان نماینده‌ی اصلی دیدگاه فلسفی آوینیون ۲۰۲۲ در نظر گرفت. این لوده گری (فارس) ۱۰ ساعته خداحافظی اولیویر با نه سال ریاست جشنواره‌ی آوینیون است. او همچنین در این اثر با کنار هم قرار دادن چند نسل از بازیگران، به اولین حضورش در این فستیوال در سال ۱۹۹۵ با تئاتر «خدمتکار» ادای احترام می‌کند و تاریخچه‌ی سفر شخصی‌اش در کشف جادوی تئاتر را به نمایش می‌گذارد.

اثر شاخص دیگر این جشنواره و آغازگر آن، تئاتر «راهب سیاه پوش» اثر کرل سربرنیکوف بود که علاوه بر دگرگونی روحی و تئاتری موجود در اثر پای، عصیان فلسفی را هم به تصویر می‌کشد.

این اثر که به زبان‌های آلمانی، انگلیسی و روسی اکران شد از داستان کوتاه چخوف به همین نام اقتباس شده بود و بیش از سیاست غالب بر آثار دیگر این نویسنده، فلسفه و دغدغه‌های هنری او را به نمایش می‌گذارد. «راهب سیاه پوش» در مورد فساد سیاسی روسیه نیست بلکه تصویر انسانی تنها را به تصویر می‌کشد که می‌ترسد استقلال ذهنی و روحی‌اش را از دست بدهد. بعضی معتقدند که این اثر، مسیر فصل بعدی کارهای سربرنیکوف را نشان می‌دهد و شجاعت او در به تصویر کشیدن تردیدها و شیاطین ذهنی‌اش را تحسین می‌کنند.