جودی پیکول و عوامل «بین خطوط» از قدرت زن در تئاتر می‌گویند
تئاتر بین خطوط که بر اساس رمانی نوشته‌ی پیکول و دخترش سامانتا ساخته شده، اکنون در سالن تئاتر تونی کایزر در حال اجرا است.
به نقل از تئاتر مانیا؛ این تئاتر موزیکال، داستان دختری ۱۷ ساله به نام دلیله مکفی را روایت می‌کند که وقتی دنیای اطرافش در حال فروپاشی است، به داستان پریان مورد علاقه‌اش و شاهزاده‌ی خوش‌قیافه‌ی درون آن پناه می‌برد اما سرانجام می‌فهمد که برای نجات خود به شاهزاده نیازی ندارد و خودش از پس این کار بر می‌آید. این تئاتر بر مفاهیمی همچون دوستی، خانواده و توانمندسازی فردی تأکید دارد.
پیکول تصمیم گرفت برای اقتباس یک تئاتر موزیکال بر پایه رمانش، گروه ترانه‌سرایی تماماً متشکل از خانم‌ها را به کمک بگیرد که می‌توانستند تجربیات دلیله را بیشتر از آقایان درک کنند. او پس از جستجوی بسیار، سرانجام این کار را به کیت اندرسون و الیسا سَمسِل سپرد.
سمسل و اندرسون به مدت هشت سال در کنار کارگردان جف کلهون، تهیه‌کننده داریل راث و نویسنده تیموتی آلن مک دونالد کار کردند تا تئاتر بین خطوط بالاخره روی صحنه رفت. این دو ترانه‌سرا در فضایی سرشار از احترام و همکاری ترانه‌ها را آماده کردند و وقتی جولیا مورنی، که نقش مادر دلیله و ملکه‌ی پریان را بازی می‌کند، در روز اول تمرین پیشنهاداتی برای تغییر بخشی از ترانه‌ها ارائه کرد، با استقبال آن دو مواجه شد. مورنی هم کار کردن در میان بانوانی خلاق را تجربه‌ای ویژه توصیف کرده.
پیکول معتقد است تئاترهای موزیکال اغلب توسط مردان روایت شده‌اند و خانم‌ها حتی وقتی روی صحنه می‌روند هم نقش زیادی در خلق اثر ندارند. به علاوه، نمایش‌های کمی هستند که قهرمان‌شان دختری نوجوان و باهوش است یا رابطه‌ای مانند رابطه‌ی دلیله و مادرش را به تصویر می‌کشند. اما او و دخترش در کنار هم داستان چنین رابطه‌ای را نوشتند و با تشکیل تیمی که اکثریت آن را بانوان تشکیل می‌دادند، تجربه‌ای جدید را رقم زدند.
در حال حاضر، این ایده که دختران جوان باید کنترل زندگی خودشان را به دست بگیرند بیش از هر زمان دیگری ضروری به نظر می‌رسد و داستان دلیله این را به خوبی نشان می‌دهد.
اندرسون می‌گوید امیدوار است که وقتی تماشاچیان سالن را ترک می‌کنند، حس کنند که حتی با یک قدم به سمت جلو هم می‌توانند زندگی خود را تغییر دهند.
پیکول بعد از یکی از اجراها طی یک سخنرانی از تماشاچیان تشکر کرد و گفت: «اینکه ۳۰۰ نفر بلیط نمایشی در مورد رؤیاها، ترس‌ها و امیدهای یک دختر نوجوان را خریده‌اند نشان می‌دهد که هنوز هم افرادی در امریکا هستند که به زنان اهمیت می‌دهند.»
