رونمایی آلبوم «آنسامبل نیواک» دوئت ویلن (گلریز زربخش) و ویلنسل(ژابیز زربخش)، روز پنجشنبه 21 آبان 94 در مکتب‌تهران برگزار شد.
در این مراسم ابتدا گلریز زربخش از حاضرین و تک تک اعضای گروه اجرایی آلبوم قدردانی کرد و در پاسخ به پرسش دوستان مبنی بر انتخاب دوئت گفت دلیل آن به سال 2007 برمی‌گردد، یعنی سالی که ما از ارمنستان به ایران برگشتیم، ابتدا قصد داشتیم دورِسیتالِ مجزا اجرا کنیم، با چند پیانیست صحبت کردیم اما به دلایلی حاضر به همکاری نشدند، در نتیجه ما ناچار به اجرای دوئت شدیم. در شروع، تمرین‌‌ها سخت و دشوار بود اما با تداوم، به نتیجه‌ی رضایت‌بخش رسیدیم و توانستیم از بین 12دوئت مشهور و شناخته‌شده‌ی جهان سه اثر را در 5ـ4 اجرای عمومی و خصوصی به نمایش در بیاوریم. سپس سال قبل تصمیم گرفتیم این آثار را ضبط کنیم. به این منظور که شاید این آثار منبعی باشند برای موسیقیدانان آینده و همچنین شنوندگان تا بتوانند با بیان موسیقی ما آشنا شوند. ایشان همچنین افزودند پیدا کردن نمونه‌‌های اجرایی، آثار انتخابی بسیار سخت بوده و نتوانستند نمونه‌ای پیدا کنند، در نتیجه هر آنچه که نواختند بیان و برداشت شخصی خودشان بوده است. در پایان صحبت‌شان از هوشیار خیام، رضا اسدپور، سارا سبلانی، کیاوش صاحب نسق و رضا مهدوی تشکر کردند.
سپس استاد جعفری امید از دشواری آثار و تمیز اجرا کردن قطعات سخن گفتند و ضمن تشکر از مادر و پدر این دو خواهر به زحمات این دو نوازنده از سال‌های دور اشاره کردند و گفتند تلاش بی‌وقفه‌ی این دو در چند سالی که در هنرستان موسیقی تهران و کنسرواتوار ارمنستان بودند، آنان را به نوازندگان متبحری تبدیل کرده است.
سپس کیاوش صاحب نسق گفت: این دو موسیقیدان معنای واژه‌ی حرفه‌ای بودن را در فضای ایران به ثمر رساندند. در درجه‌ی اول انسان‌های خوبی هستند و این خوب بودن، آنان را از موسیقیدانان حرفه‌ای متمایز کرده است. شاید نقدی که به آلبوم «آنسامبل نیواک» وارد شود این باشد که چرا آثار آهنگسازان ایرانی را اجرا نمی‌کنند؟ در پاسخ باید گفت تفکر و اهمیت چنین کارهایی را نباید نادیده گرفت. نگاه باز و آینده‌نگر این دو نوازنده، آنان را به دنبال زنجیره‌های فراموش‌شده‌ای کشانده که در سایه‌ی اسامی بزرگ قرار گرفته‌اند. وقتی به مجموعه نگاه می‌کنیم دوره‌ی گذار موسیقی کلاسیک را می‌بینیم. هر سه آهنگساز، اروین شولهوف، بوهوسلاو مارتینو و راینهولد گلییر، اواخر قرن نوزدهم متولد شده‌اند و تا نیمه‌ی قرن بیستم عمر کرده‌اند. آثار این آهنگسازان لایه‌ی گذر فضای مرکزیت تونال به رویکرد زبان امروزی‌تر است. این نگاه برای آهنگسازان ایرانی که در حال سپری کردن همان دوران گذار هستند می‌تواند راه حل خوبی باشد.
سپس وارطان ساهاکیان از اجرای دقیق و منزه دو نوازنده گفت و اینکه قطعات بر خلاف برخی نوازنده‌های زهی در آن هیچ نت ناکوکی وجود ندارد. سپس افزود که این دو موسیقیدان را از سال‌های نوجوانی‌شان به یاد دارد و شاهد تلاش و پیشرفت‌شان در این سال‌‌ها در ایران و ارمنستان بوده است.
سپس هوشیار خیام از ارتباط ویژه‌ی خود با دو نوازنده گفتند که هر سه همکلاس و شاگردان استاد جعفری بودند و اتفاق مشترک‌شان این بوده که وقتی استاد از دست شاگردانشان عصبانی می‌شدند خودشان را کتک می‌زدند. ایشان در ادامه گفت: در واقع تربیت صحیح استاد و نظمی که در شاگردان از ابتدا نهادینه می‌شود باعث به وجود آمدن نوازنده‌های حرفه‌ای چون این دو نوازنده می‌شود.
وی اضافه کرد این آلبوم، دو اتفاق مهم در جامعه‌ی موسیقی را به همراه دارد. اتفاق اول به دلیل سطح کیفی اجراست که به عنوان هنرمند ایرانی امر دست‌نیافتنی را ممکن ساخته‌اند و دومین اتفاق، حیرتی‌ست که شنونده هم در اجرا و هم در انتخاب با آن مواجه می‌شود. این آلبوم در خلاء به وجود نیامده و نشانگر ارتباط هنرمند با جامعه‌اش است.
در پایان رضا مهدوی سخنان خود را با خیر مقدم به حضار به ویژه حضور اساتیدی چون ارسلان کامکار، ابراهیم لطفی، جعفری امید، کیاوش صاحب نسق، وارطان ساهاکیان، اکبر محمدی و هوشیار خیام و با تشکر ویژه از مکتب‌تهران که چنین جلساتی را برپا می‌کند شروع کردند و در ادامه از نیاز جامعه‌ی امروز به انواع موسیقی و موسیقی بی‌کلام سخن گفتند و افزودند: حضور جوانانی چون این دو هنرمند توانمند نشانگر این است که موسیقی در ایران هنوز زنده و پویاست و جسارت و شهامت‌شان در تولید اثر برای موسیقی ایران مایه‌ی افتخار است.
مهدوی افزود: از آن جا که فرهنگ‌ها در حال بین‌المللی شدن هستند و حد و مرزی را رعایت نمی‌کنند، آثار اجرا شده‌ی این دو دختر هنرمند می‌تواند در کنار اجرای نوازندگان غربی قرار گیرد. همان‌طور که رنگ و طعم ویلن و ویلنسل و یا اجرای رهبران ارکستر آلمانی، از اتریشی و یا آمریکایی متفاوت است، رنگ ساز این دو عزیز به عنوان نوازندگان ایرانی نیز متفاوت است و تکنیک و صدادهی مخصوص به خودشان را دارد که این حسن اجرای آنان است. وی در پایان آرزو کرد که هنرستان موسیقی دختران و ارکستر سمفونیک تهران بتواند از حضور این دو در کنار اساتیدشان بهره ببرد. وی سخنان خود را با اعلام این مطلب که وظیفه‌اش به عنوان ناشر آلبوم اولی‌ها، حمایت از چنین استعدادهایی‌ست به پایان رساند.